از در درآمدی و من از خود به درشدم

(سعدی ، دیوان شعر ، غزل 374)

از در درآمدي و من از خود به در شدم

گويي کز اين جهان به جهان دگر شدم

گوشم به راه تا که خبر مي دهد ز دوست

صاحب خبر بيامد و من بي خبر شدم

چون شبنم اوفتاده بدم پيش آفتاب

مهرم به جان رسيد و به عيوق بر شدم

گفتم ببينمش مگرم درد اشتياق

ساکن شود بديدم و مشتاق تر شدم

دستم نداد قوت رفتن به پيش يار

چندي به پاي رفتم و چندي به سر شدم

تا رفتنش ببينم و گفتنش بشنوم

ازپاي تا به سر همه سمع و بصر شدم

من چشم از او چگونه توانم نگاه داشت

کاول نظر به ديدن او ديده ور شدم

بيزارم از وفاي تو يک روز و يک زمان

مجموع اگر نشستم و خرسند اگر شدم

او را خود التفات نبودی به صيد من

منخويشتن اسير کمند نظر شدم

گويند روي سرخ تو سعدي چه زرد کرد

اکسير عشق بر مسم اوفتاد و زر شدم